1. من تنها پسر ورودی ارشد هشتادویک رشته‌مان بودم. چهار نفر دیگر دختر بودند. بیش‌تر کلاس‌هایمان توی هرباریوم برگزار می‌شد و اغلب درس‌هایمان هم با زن و شوهر معروف دانش‌کده بود؛ خانم دکتر شکری و دکتر صفائیان. کلاس‌های‌مان، صبحانه و ظهرانه و عصرانه درسی بود! هم‌دیگر را به اسم کوچک صدا می‌کردند. آقای دکتر دشمن کامپیوتر بود. می‌گفت «اکولوژی رو که نمی‌شه فرموله کرد». می‌گفت «محبی برو پیش مریم، من سر درنمی‌آرم». خانم دکتر شکری هم وقتی گیر می‌کردیم توی مقاله‌ای، ارجاع‌مان می‌داد به «نصرت». یک صبحی که داشتیم ساقه‌طلایی با چای می‌خوردیم حین درس، دکتر صفائیان گفت «بذار من یه چیز واسه‌تون بیارم». رفت و با آلبوم برگشت. عکس‌های دوران دانش‌جویی‌شان با خانم دکتر در فرانسه بود. توی عکسی که داشتند وسط مرتع نمونه می‌گرفتند اشاره‌ای با دخترک کوچکی که کول مریم بود کرد و گفت «این بارانک‌ه. الآن تخصص اطفال می‌خونه». اسم دختر دیگرشان که دوران ارشد من در ساری، دانش‌جوی کارشناسی بود و حالا دکترای مرتع‌داری‌اش را هم تمام کرده و هیات‌علمی دانش‌گاه شیراز شده «روجا»ست. هر دو اسم درخت است. پسر ندارند.
2. توی راه بیمارستان آن‌قدر سربه‌سرش گذاشتم که از خنده اشک‌ش درآمد؛ «عملیّلات دماغ‌المبین!» «با اضافه‌ش می‌تونی یه هیات رو آب‌گوشت بدی!» «آسمان‌خراش رو کوبیدی تا ویلایی بزنی!» و ... . تازه دکترش می‌گفت «با این دماغ‌ت من از کت‌وکول می‌افتم!» آبجی‌زهرا از وقتی دماغ‌ش رو عمل کرده، بعد هر مهمونی سریع یه تخم‌مرغ می‌شکونه و می‌گه «چشم‌م کردن!» به‌ش گفته‌بودم «پس عامل کم‌بود و گرونی تخم‌مرغ و تجمّعات و اغتشاشات دی‌ماه تو بودی!» دنبال‌م کرد!
3. منشی که رسید «پوز» را دست‌م داد دچار «پاوْزْ» شدم! به اسم دکتر «بارانک صفائیان» بود! به آبجی‌زهرا گفتم «از دکتر محمّدی بپرس نسبت دارد با خانم‌دکتر صفائیان؟» روی‌ش نشد.
4. عکس را اخیراً یکی از دامادهای آقا و خانم دکتر گذاشته توی پیج فیس‌بوک‌ش. عیدگردی در ساری. تا دیدم دکتر محمّدی را شناختم. بارانک در یمین عکس ایستاده و روجا در یسار؛ کنار آقا و خانم دکتر.